Hazret-i Üstad’ı misafir olarak konağında ağırlamakta olan Bitlis Vâlisi Ömer Paşa’nın altı tâne kızı vardı. Hanımı da vefat etmişti. Bir gün kızlardan biri bir ihtiyaca binaen Molla Said’in odasına girmek istemişti. Molla Said, kendisini azarlayarak kapıyı şiddetle kapatınca kız da üzülerek geri dönmüştü.

Aynı gün Üstad’ı kıskananlardan biri, hükümette Vâli’nin kulağına şu sözleri fısıldar: “Molla Said’i nasıl evde bırakıyorsun. Evde kızların var ve karın yok. Kendisi genç ve delikanlı, nasıl kabul ediyorsun?” diye vâlinin fikrini bozar.

Vali akşam eve gelirken hemen kızı ağlayarak karşısına çıkar: “Bu odada bıraktığınız Said delidir. Bizi azarlıyor, odaya bırakmıyor” diye Molla Said’i şikâyet eder. [1] Böylece Ömer Paşa’nın kalbindeki vesvese tamamen izale olur.

Kendisi sonraları, Ömer Paşa’nın kızlarına karşı takındığı müttakî ve iffetli tavrını şöyle anlatacaktır:

“Elli beş sene evvel ben, yirmi yaşlarında iken, Bitlis’te merhum Vâli Ömer Paşa hanesinde iki sene onun ısrarıyla ve ilme ziyade hürmetiyle kaldım. Onun altı adet kızları vardı; üçü küçük, üçü büyük. Ben, üç büyükleri, iki sene beraber bir hanede kaldığımız halde, birbirinden tefrik edip (ayırıp) tanımıyordum. O derece dikkat etmiyordum ki bileyim. Hatta bir âlim misafirim yanıma geldi, iki günde onları birbirinden fark etti, tanıdı. Herkes ve ben de bu hale hayret ederdik. Bana sordular: “Neden bakmıyorsun?” Derdim: “İlmin izzetini muhafaza etmek, beni baktırmıyor.” [2]

[1] B. T. Bediüzzaman Said Nursî, s. 62-63 Geri

[2] Emirdağ Lâhikası-1, s. 263 Geri